Liczba roślin oleistych jest dobra dla pszczół, w tym rącznik pospolity (Ricinus communis). Gatunek ten, pochodzący z Afryki i prawdopodobnie z Azji, występuje obecnie w większości rejonów świata. Znany również jako rącznik pospolity, jest często uprawiany jako roślina ozdobna. Odważna, efektowna, krzewiasta roślina nadaje krajobrazowi tropikalny wygląd. Wymaga minimalnej opieki, nadaje się do wszystkich regionów kraju. Powiązany z poinsecją, jest to członek rodziny ostrogowatych. Zazwyczaj w tych kolumnach naprzemiennie używam roślin drzewiastych i zielnych. Jednakże, rącznik może być albo jeden, w zależności od klimatu. W chłodniejszych obszarach, roślina może być traktowana jako roczna. Jest ona odporna w strefie ósmej i wyższej. Rącznik pospolity występuje na wielu obszarach Starego i Nowego Świata, w tym w niektórych regionach Ameryki. Rośnie dziko na Wyspach Dziewiczych Stanów Zjednoczonych i w Puerto Rico. Roślina jest bardziej prawdopodobne, aby samosiewu w ciepłym gatunek uciekł lokalnie w miejscach odpadów w niektórych stanach, w tym Kalifornii, Utah, Arizona, Texas, Kansas, Missouri, Tennessee, Illinois, Ohio, Michigan, Pensylwania, Nowy Jork, Massachusetts i New Hampshire. Ponadto, czasami można go znaleźć w częściach Południa, Południowego Wschodu i regionów Atlantyku, głównie od Luizjany na północ do Wirginii. Kwiatostan rącznika pospolitego. Zielona fasola rycynowa. Opis Fasola rycynowa W obszarach o krótkich sezonach wegetacyjnych, fasola rycynowa ma od sześciu do ośmiu stóp wysokości, w zależności od odmiany. Gdzie indziej może to być delikatna bylina, która osiąga piętnaście stóp w ciągu jednego sezonu wegetacyjnego. W regionach tropikalnych jest to drzewiasty, wiecznie zielony krzew lub drzewo, które ostatecznie osiąga wysokość 40 stóp. Gatunek ten jest przeważnie liściasty do półzielonego, ponieważ jest uszkadzany nawet przez najmniejszy mróz. Duży, grubo wyglądający krzew ma słabo rozgałęzioną, mocną, gładką łodygę, która jest zazwyczaj jasnobrązowa do zielonkawej z białawym nalotem. W niektórych przypadkach może być czerwona. Jednak kolor łodygi i liści może się bardzo różnić w zależności od odmiany. W tropikach łodyga może osiągnąć cztery cale średnicy. Kastor ma mocne, zaokrąglone, ząbkowane ogonki liściowe, do 1,5 stopy długości, z zielonkawobiałymi brzegami. Najczęściej naprzemianległe, duże, ząbkowane, wyraźnie żyłkowane, dłoniaste liście są dość duże, od 1¼ do czterech stóp średnicy. Zwykle zawiera od pięciu do jedenastu głębokich klapek. Kolor liści może się znacznie różnić. Mogą być zielone, bordowe, purpurowo brązowe, czerwono-purpurowe, purpurowo czarne lub ciemno metaliczne, w zależności od odmiany. Liście o ostrym zapachu, w kształcie gwiazdy, mają bardzo wyraźne zielonkawo-żółte do białych żyłek. Rośliny o zielonych liściach wytwarzają zazwyczaj zielone strąki owocowe, natomiast czerwone strąki pojawiają się na roślinach o czerwonych liściach. Spodnia strona liści jest zazwyczaj jaśniejsza od zielonej. Typowo w chłodniejszym klimacie, rącznik pospolity wydaje kwiaty od lipca do października, w zależności od czasu sadzenia. W Teksasie i innych ciepłych regionach, gdzie przetrwała ona zimę, kwitnienie może rozpocząć się już w marcu lub kwietniu. W tropikach rącznik często kwitnie przez cały rok. Strąki nasion są znacznie bardziej krzykliwe niż kwiaty. Małe kwiaty, pozbawione płatków, tworzą gęste, stłoczone grona lub wiechy, które mogą mieć od jednej do dwóch stóp długości. Zawierają one liczne, stłoczone, krótkoszypułkowe kwiaty. Choć na ogół terminalne, kwiaty mogą czasami powstać z osi liści. Możliwe kolory to żółty, białawy, zielonkawy lub czerwonobrązowy. Kwiaty męskie pojawiają się głównie u podstawy kępy kwiatowej nieco wcześniej niż żeńskie. Posiadają one jasnozielony kielich i trzy do pięciu płatków, liczne bladożółte pylniki i mnóstwo stłoczonych, mocno rozgałęzionych, puszystych, rzucających się w oczy kremowych pręcików. Zielonkawe kwiaty żeńskie pojawiają się na górnych częściach kwiatowych klastrów. Tylko ¼ do ½ cala długości, mają one trzy do pięciu płatków, jasnozielony kielich, kolczastą, jasnozieloną zalążnię i podobne do śliwki, trzy dwuboczne, brązowo-czerwone znamiona. Podobny do łopatki, trójkątny strąk rącznika jest dużą, miękką, kolczastą kapsułą. Albo gładkie lub błyszczące, te są eliptyczne i ¾ cala długości. Po osiągnięciu dojrzałości rozdzielają się. Gatunek ten generalnie rodzi zielonkawobiałe strąki, które dojrzewają do brązu. Niektóre odmiany mają strąki czerwone lub różowe. Łacińska nazwa rodzaju odnosi się do wyglądu nasion przypominającego kleszcza. Często cętkowane, oleiste, zaokrąglone, błyszczące nasiona mogą być jajowate lub elipsoidalne. Mogą one osiągnąć długość od ½ do 5/8 cala, w zależności od odmiany. Nasiona mają różne odcienie od srebrnego lub brązowo-szarego do brązowo-czerwonego. Na jednym z końców znajduje się wyraźna biała kropka. Niektóre odmiany produkują nasiona z plamkami lub smugami. Pszczela wartość rącznika pospolitego Kwiaty rącznika pospolitego są chętnie odwiedzane przez pszczoły. Rośliny produkują dużo żółtego pyłku. Badania przeprowadzone w Ameryce Południowej wykazały, że gdy pyłek stanowi więcej niż 10% diety pszczół, mają one tendencję do krótszego życia. Bobik tasznik może zapewnić nadwyżkę miodu, jeśli rośliny są dostępne w wystarczającej ilości. Nie ma zgodności co do tego, które części roślin uwalniają nektar. Niektórzy eksperci donoszą, że nektar pochodzi z nektarników pozakwiatowych znajdujących się u podstawy liści. Ponadto nektarniki znajdują się również na łodygach liści i łodygach. Pszczoły wydają się również zbierać nektar z młodych strąków nasiennych. Jest on opisywany jako płynny wczesnym rankiem i twardniejący w miarę upływu dnia, co często ma miejsce w przypadku niektórych źródeł spadzi. Rącznik pospolity. Uprawa rącznika pospolitego Łatwa w uprawie z nasion, rącznik pospolity jest najczęściej uprawiany w regionach tropikalnych. Ten kochający słońce gatunek potrzebuje sezonu wegetacyjnego trwającego od 90 do 150 dni, w zależności od odmiany. Jako roślina ozdobna, rącznik pospolity jest czasami sadzony jako roczny żywopłot lub parawan. Krótsze odmiany nadają się do dużych pojemników. Niektórzy ogrodnicy uprawiają tę roślinę w celu odstraszenia kretów, choć nie ma wielu dowodów na to, że jest to skuteczny środek odstraszający. Nasiona można wysiewać bezpośrednio na głębokość jednego cala po ustąpieniu niebezpieczeństwa przymrozków. W chłodniejszych regionach, rącznik można rozpocząć w domu sześć do ośmiu tygodni przed ostatnim oczekiwanym mrozem. Ze względu na ich odporność na przesadzanie, należy stosować duże doniczki torfowe w przypadku siewu w pomieszczeniach zamkniętych. Dla uzyskania najlepszych rezultatów należy namoczyć nasiona na noc przed wysiewem. Należy upewnić się, że dzieci i zwierzęta domowe nie będą miały kontaktu z namoczonymi nasionami, ponieważ są one trujące. Często nasiona kiełkują w ciągu tygodnia do dwóch tygodni. Jednak w niektórych przypadkach może to potrwać dłużej. Ich zdolność do kiełkowania wynosi około 85%. Kiełkują najlepiej, gdy temperatura wynosi minimum 69°F. Generalnie, rącznik powinien być rozstawiony od trzech do pięciu stóp, w zależności od odmiany. Rośliny najlepiej rosną w bogatej, dobrze zdrenowanej, wilgotnej glebie. Nadają się do uprawy na glebach piaszczystych i gliniastych oraz na większości innych rodzajów gleb, nie lubią jednak warunków stale wilgotnych. Ale roślina nie jest odporna na suszę, dobrze radzi sobie w suchej glebie. Nawóz może być dodany podczas przygotowywania gleby. W przypadku słabych gleb warto zastosować dodatkowe nawożenie w połowie lata. Wyższe odmiany rącznika pospolitego czasami korzystają z palikowania, ponieważ mogą przewracać się w miejscach szczególnie wietrznych. Ponieważ rośliny te są znane z naturalizacji, pszczelarze mogą temu zapobiec, usuwając strąki nasion przed ich rozerwaniem. Nie pozwól, aby nasiona spadły na ziemię. Usuń je z rośliny i wyrzuć do domowych śmieci, a nie do kompostownika. Liczne odmiany rącznika znajdują się w katalogach nasion, takich jak Baker Creek, Select Seeds, Hudson, Jung Seed, Richters oraz Thompson and Morgan. Niektóre dostępne odmiany to Zanzibarensis jest odmianą heirloom pochodzącą co najmniej z lat 70-tych XIX wieku. Jest ona zdecydowanie najwyższa – ma 15 stóp. Grube, zielone łodygi pokryte są fioletowymi lub białymi kwiatami. Odmiana ta ma również jedne z największych liści – od 2,5 do 4 stóp średnicy. Typowe są duże, białe, żyłkowane liście. Najczęściej zielone, czasami są jaskrawo czerwone lub brązowe. Pochodząca z epoki wiktoriańskiej, nowozelandzka rącznik purpurowy dorasta do ośmiu stóp wysokości. Nazwa tej odmiany pochodzi od głęboko fioletowych liści, łodyg i fioletowych strąków nasion. Wydaje się, że istnieją różne odmiany rącznika Carmencita. Ta karłowata, wcześnie kwitnąca odmiana ma tylko pięć stóp wysokości lub więcej. Łodygi są czerwone. Kolor liści zmienia się w zależności od szczepu. Kiedy nasiona Carmencita po raz pierwszy kiełkują, siewki są początkowo zielone, zmieniając kolor w miarę dojrzewania. Możliwe kolory liści to zielony, bordowy, brązowo-purpurowy i czekoladowo-brązowy. Żyłki liści są czerwone lub bordowe. Otwierające się z żywo czerwonych pąków kwiatowych kwiaty Carmencity są zazwyczaj czerwone, choć czasami różowe lub pomarańczowe. Strąki nasion są na ogół jasnoczerwone, z wyjątkiem Carmencita Pink, która ma piękne różowe strąki. Rącznik sangwinik osiąga wysokość od 8 do 10 stóp. Ta odmiana o dużych nasionach jest znana od lat 40-tych XX wieku. Ma bardzo duże, głęboko czerwone liście, brązowe do krwistoczerwonych łodygi i czerwone strąki nasion. Toksyczna rycyna Cała roślina jest uważana za trującą, a jedną z jej trzech trujących substancji jest rycyna. Typowe objawy po spożyciu surowych nasion to biegunka, wymioty i bóle brzucha. W kilku przypadkach u ofiar wystąpiły problemy z nerkami lub wątrobą. Objawy neurologiczne mogą wystąpić po zjedzeniu kapsułek lub liści. Podczas gdy olej rycynowy jest nietoksyczny, surowe nasiona są szkodliwe. Dzieci wydają się znajdować duże, kolorowe, atrakcyjne, fasolowate nasiona bardzo kuszące. Jednak niewiele ofiar śmiertelnych zostały zgłoszone, zwłaszcza od 1940 roku. Niektóre zgony osób dorosłych były najwyraźniej samobójstwami. Zjedzenie zaledwie dwóch nasion może spowodować objawy zatrucia. George E. Burrows, autor książki „Toxic Plants of North America”, stwierdza, że „niebezpieczeństwa związane z nasionami są często wyolbrzymiane”. Zakładając, że zapewniona jest właściwa opieka medyczna, ofiary zatrucia zazwyczaj wracają do zdrowia po zjedzeniu nasion. Jednak może być pewne zróżnicowanie w nasileniu objawów, w zależności od indywidualnej reakcji, ilości spożytych nasion i tego, czy były one zmielone czy całe, przy czym te pierwsze są znacznie bardziej toksyczne. Niektóre gatunki zwierząt doświadczyły objawów zatrucia nasionami rącznika, które zazwyczaj nie jest śmiertelne. Wśród dotkniętych tym problemem są drób, kozy, owce, bydło, świnie, króliki, konie i zwierzęta domowe. Kontakt z liśćmi i nasionami może spowodować wysypkę skórną u niektórych osób. Można tego uniknąć poprzez noszenie długich rękawów, spodni i gumowych rękawic podczas pracy wokół roślin. Dojrzałe owoce rącznika pospolitego. Przydatny rącznik pospolity Roślina ta była wykorzystywana jako źródło środka owadobójczego. Pomimo tego, liście były podawane jedwabnikom, które wydają się być odporne na substancje toksyczne zawarte w roślinie. Miazga z łodyg była wykorzystywana do produkcji papieru. Miazga z nasion jest używana jako nawóz naturalny/nawóz. Nasiona zawierają około 50% oleju w masie. Olej ten jest od dawna wykorzystywany do celów leczniczych – głównie jako środek przeczyszczający. Ponadto, pojawia się w produkcji różnych produktów. Są to smary, mydła, oleje do lamp, środki do pielęgnacji włosów i skóry, świece, kosmetyki, tworzywa sztuczne, tekstylia, guma, linoleum, farby, lakiery i inne środki wykończeniowe, atrament, chłodziwa, ceraty, maści, woski i pasty. W niektórych przypadkach olej jest używany jako dodatek smakowy do niektórych produktów spożywczych, takich jak pieczywo, słodycze, mrożone desery i napoje. Dodaje się go również do masła. W Nigerii, sfermentowane nasiona są spożywane gotowane w gulaszach i zupach. Historia rącznika pospolitego Rącznik pospolity jest uprawiany od 7000 r. lub wcześniej. Nasiona zostały znalezione w starożytnych egipskich grobowcach. Starożytni Egipcjanie używali oleju do lamp i do niektórych celów leczniczych. Ten gatunek został wprowadzony do Europy około 1548 roku z Indii Wschodnich. W hiszpańskojęzycznych narodów, roślina została nazwana Palma Christa w średniowieczu. To było powszechnie uprawiane w wiktoriańskich ogrodów kwiatowych. Europejscy koloniści przywieźli jej nasiona do Nowego Świata. Wczesne lata 1900, rącznik pospolity był szeroko uprawiany jako roślina oleista w Illinois i Missouri. Dawała 20 buszli nasion na akr, co dawało około 500 000 galonów oleju rycynowego rocznie. Connie Krochmal jest ekspertem roślinnym, autorką i pszczelarką mieszkającą w Louisville, Kentucky.